خانه آن‌جاست که دل باشد

همین حالا که داشتم پیراهن آبی چهارخانه‌ش را اتو می‌کردم دیدم از میان تمام کارهای خانه ارادت ویژه‌ای به ظرف‌شستن و اتو کردن دارم. شام حاضر است. درس‌هام را خوانده‌م. ساز زده‌م. بعد از آینگر یوگای صبح مراقبه‌ی مبسوطی کرده‌م. ترجمه‌ها روی روال است. پروژه‌ی عید خوب پیش می‌رود و آقای کوهن عزیز برام هی دستز نو وی تو سی گودبای می‌خواند. بوی نرم‌کننده که می‌پیچد توی دماغم با داغی اتو انگار خوش‌بختی را توی اتاق‌های آینه نگاه می‌کنم. هزار برابر می‌شود.
وقتی آدم می‌داند در جای درست ایستاده همه‌چیز بهشت می‌شود بی‌کوچک‌ترین تلاشی...