این‌جا رو کردم رنگ سبز مورد علاقه‌م. رنگ سبز دیوار اتاقم. که دلم وا شه وقتی می‌آم این‌جا.
پ.ن: رنگ وب‌لاگ سیا هم یه چی تو همین مایه‌هاست. این خوبه چون انگار حواسمون به هم هست. مراقب همیم. به یاد همیم. و این صمیمت عجیب بین ما رو ( ما تا حالا هم‌دیگه رو ندیدیم و حرف نگفته نذاشتیم برای هم البته) بیشتر به یاد من می‌آره و این برای من خوش‌آینده. ( همه‌ی اینا از طرف منه. شر نشه بعدن!)
پ.ن.ن: لینک وب‌لاگ‌ش رو گذاشتم توی خواب‌گردی‌های سایت. سبک خاص خودشو داره. من به‌ش می‌گم گزارش‌نویسی یا مشاهدات طنزآلود.
پ.ن.ن.ن: از افتخارات جدی زندگی‌م اینه که اولین نفری بودم که وب‌لاگ ش رو افتتاح کردم و خوندم و کامنت گذاشتم. اگه باهوش باشید پس مربوط به این ماجرا رو می‌تونید توی آرشیو همین‌جا پیدا کنید. هیچ‌وقت ذوق اون‌روز یادم نمی ره.
پ.ن.ن.ن.ن: من اول با پدر سیاوش دوست‌تر شدم بعد با خودش! یه مرد ستودنی! امیدوارم سیا هم وقتی مسن‌تر شد هی شبیه‌ترش بشه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر