برای سادگی‌های همیشه‌مان
ما دو روح خسته‌ی تنها بودیم... دو آدم سرگردان که گاهی از پشت نگاه‌های دل‌زده‌مان به زندگی، لب‌خندهای کم‌رنگ حواله‌ی هم می‌کردیم... همیشه تمام تقصیر از جانب دیگران است... دیگرانی که هیچ‌کس نمی‌خواهد باور کند وجود خارجی ندارند. وجود داخلی شاید... درون تک‌تک‌مان!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر